Eén van de vele 'episodes'. Begin 2005 in Assen. Een fluorcoated struunpak, een fles wijn. Drukte van het vele op stap zijn. Uit de flat worden gedwongen door teveel herrie, vooral van beneden klonk toen bijna het hele etmaal een basdreun....Ik vis uit m'n agenda: BOR 24 tot 28 jan 2005, daarna OVDB, dan weer 26 tot 30 mrt BOR, daarna opname Stap tot 2 mei.
Ach nu weer heerlijk archief induiken: Selwyn, Meent, Jennifer en Nadine duiken op, de caravan krijg ik op 26 mei. Vriend T durft er niet mee te rijden, broer J wel en later, als het mis gaat in Ekehaar, haalt broer S hem weer naar Assen. 2 juli krijgt en haalt broer J hem voor 200€. Liturgisch moment, het orgel op Marktplaats, M van de Stap die me aan huis assisteert bij huis op orde houden, de Kommarin, maar niets over Mark L nog: daarover pas eerste notitie 9 juli....
En dan 4 juli de psychose zo heftig dat ik na een wilde voettocht, die ook voert over GGz terrein, rond middernacht naar politiebureau en daarna met ambulance naar CIC gebracht word. Zeven dagen isoleer die naar mijn idee maar één was, heftig dus.....
ik geef nu integraal weer wat ik in maart 2012 schrffe
mrt 2012
Een apart hoofdstuk is mijn omgang met de 'daklozen'. Altijd al gevoelig voor de achterstand van de onderkant van de samenleving- op de lagere school hielp ik de kneusjes- kwam ik, uiteraard gevoegd bij hypomane overmoed en door mijn als immer 'nachtelijke levenspatroon', vaak in aanraking met ontheemden, eerst en vooral via GGz. Ik mengde me 's nachts nooit tussen deze mensen en kwam bij voorkeur ook overdag niet in de buurt van de Omloop/Kommarin.
Het is ook te zien als een uitvloeisel van mijn 'verstoting', al vroeg begonnen en als apotheose het avontuur in Lions, uit de 'normale samenleving'. Ik hoorde nergens bij, al op de lagere school niet. Het bracht me naar de andere uitgestotenen, degenen die niet mee konden komen hielp ik. De gedwongen 'einzelgang' heeft veel moois opgeleverd maar ook ellende. Mijn 'onafhankelijkheid', weigering me ook maar bij welke [politieke] organisatie aan te sluiten en altijd kritisch blijven op eigen denken en doen en daarmee ook het recht denken te hebben kritisch te staan ten opzichte van bijvoorbeeld socialisme en communisme, het werd me niet in dank afgenomen door sommige radicalen. Nuance en dialoog? Ver te zoeken, ik dus ook, kon niet meekomen tussen de debaters, zat wel in commissies en GSB. Een dr. biologie meende daaruit ook te moeten concluderen "niet bepaald briljant", eh nee, maar waarin niet? Schitteren heb ik nooit behoefte aan, hoewel ik ook dát niet van mezelf schijn te mogen zeggen.....[sic]. Ben nog steeds geen lid van welke overtuiging of betoging dan ook. Discussie en debat, 'battre', 'to beat';een oorlogszuchtige mannelijke term.
[]
En toen, in 2005 ik denk eind april, haalde ik Mark L en Nadine P in huis.....
Vanaf 2004 ging ik zaterdags naar het gratis eten voor daklozen en minder draagkrachtigen van de NGK, niet zozeer uit noodzaak maar ik kon dan ook achter het orgel. Ik hield me niet en nooit op met 'echt' 'tuig' en notoire verslaafden en dronkelappen, was altijd begaan met mensen met een psychische aandoening. Dat er ook daklozen bijzaten die veel op GGz en RDAC rondwaarden maakte dat ik vanzelf met ze in contact kwam. Dat ze ook vaak gebruikten is niet ongewoon.
Over de redenen ga ik hier niet uitwijden, maar ik heb zelf ook periodes van drankgebruik gehad om mijn 'pijn' te verlichten.
Mark plofte altijd in het gras en graaide peuken bij elkaar. Ik kwam er snel achter dat hij in het Asser bos verbleef, even later dat hem iets mankeerde. De ziekte van Huntington had hem te pakken. Op een dag werd het mij te gortig toen hij weer doorweekt aan kwam zetten. Ik zei dat hij met me mee kon om te douchen, wist toen nog niet genoeg van de faciliteiten en daklozenopvang bij de Kommarin.
Hoe ik er toe kwam hem die avond te laten blijven? Ik was tegen het manische aan, had altíjd wel wat over voor een bedelaar: een plukje shag soms wat euro's, later zelfs oude opgeknapte fietsen.....waarom straft het zich altijd weer zo af? []
Hoorde Marks verhaal over krakkemikkige tentjes die vaak kapot gemaakt werden terwijl zij- Meent V verbleef daar ook- de stad in moesten...Mark lag het liefst in z'n tent maar moest er op uit om te eten en z'n drugs te scoren.....
Hoe dan ook het werd een langer durend verblijf, ik kon hem niet meer de straat op sturen, vond dat hij in zijn situatie voor wat betreft zijn ziekte en het stadium waarin hij verkeerde niet op straat hoorde.....
Dat hij me op alle mogelijke manieren ging 'bedonderen' kon ik nog niet vermoeden. Mark had pijnstillers nodig en die vond hij vooral in cannabis maar ook coke of dergelijke . Nadine P verhuurde ik mijn slaapkamer, die betaalde netjes. We spraken af dat er alleen wiet gebruikt zou worden. Ik was in een stadium dat ik geen alcohol meer gebruikte en toen de zorg voor Mark echt zwaar werd hield ik dat zo. Geld, altijd had Mark 'tekort', vrijwel alles ging, ja en dat is de vraag 'alleen', aan wiet op. Als de uitkering er weer was kwam hij niet met geld, wel met zakken wiet terug en smoesjes dat hij nog schulden had. Op een dag was hij in de keuken bezig bij het gasstel en had de bodem van een thermosfles losgemaakt.
Later vond ik een zwart bolletje en mijn vermoeden ging er naar uit dat hij, zelfs in huis, toch gebruikte, maar wist ik veel wat dan en hoe je dat precies doet, pijpjes, lepels, zilverpapier.....nooit gezien.
Maar wel dus dat sterke vermoeden. Mark gebruikte gelukkig geen alcohol. Rookte wel heel veel. Ondertussen kocht ik wel eten voor hem en veel koffie. Eten en koffiedrinken was al een probleem geworden, zijn slikreflex was al aangetast, dus dat was proesten en sproeien en voor mij dweilen. Alles raakte bevlekt. Zijn eten maakte ik al in kleine brokjes, maar Mark verzette zich nog tegen zijn verval: wilde hele aardappels en zelf prakken en eten, nou toe maar, weer knoeien en sproeien. Mijn voorstel een kinderkopje voor de koffie te gebruiken werd door Mark afgewezen, inderdaad 'niet volwassen'.....Mark zat in mijn verende bureaustoel en daar plofte hij s'morgens in, z'n armen schoten steeds ook al uit en dan was het feest met die hete koffie, daar sproeide het weer door de kamer, met eten net zo.
Toen Nadine vertrok kreeg Mark mijn slaapkamer, er werden wat spullen uit de opslag van de Kommarin gebracht waaronder een tv zodat hij kon gamen. De hele dag gonsde het gebrom van de raceautos door de flat.
Ik sliep al die tijd op een stuk schuimrubber met oude dekens en- zo'n beetje altijd alert- in de kleren, in m'n 'werkkamer'. Mark wílde niet meer naar buiten eigenlijk en vooral niet naar de supermarkt: 'ze denken dat ik dronken ben' en in dat verband is het pijnlijk dat ook in het Wilhelminziekenhuis zo gereageerd werd. Er moest een vetbult uit zijn nek worden gehaald en toen Mark na deze kleine ingreep wegwankelde vroegen drie zusters mij: 'hij heeft toch niet gedronken?'.
Ik werd manisch en hoe precies weet ik niet, maar ook gevoegd bij de herrie en ruzieënde buren in de flats schoot ik op 4 juli wéér in een psychose. Er was ook nog gedoe met een caravan, die ik gekregen had van een vriend en gestald in Ekehaar, een 'boerencamping' zodat ik naar ik meende wat 'plattelandsrust' zou hebben. Wat een tegenvaller...allemaal bungalowtenten met honden, kinderen , burenfeesten met barbeque en bier. De boer stuurde me weer weg, ik paste er niet tussen.....ja, maar om een andere reden dan de mijne.....De caravan ging naar de parkeerplaats van de flat en ik ging daar wel eens in slapen, een beetje rust, uit de flat, maar ook dat werd door anderen als ongepast beschouwd, dus maar gauw verkocht, had ik weer wat centen om Mark z'n wiet voor te schieten.
Ik zat voordurend op het balkon, was zo paranoia aan het worden dat ik dacht dat er op de flat tegenover sluipschutters lagen om ons af te knallen, doe mij maar als eerste.... zo zat ik daar. Was dat die keer dat L van PTZV langskwam op de fiets, ik naar buiten en met mijn lamme knieën toch enigszins hardlopend, met L als begeleidster op de fiets en ik op sokken, over het GGz terrein, langs de secretaresses van het Knooppunt en bij A ook geloof ik, langs mijn psychiater op de Stap; "we maken ons ernstig zorgen".. Ik stoof er vandoor en kroop onder een struik langs het Anreeperdiep. Tegen middernacht hoorde ik een knal [in m'n hoofd] en dacht dat ze Mark afschoten.....ik 'rende' of beter gezegd snelde naar de flat maar er was niets aan de hand, Mark was er gewoon. Ik stond te roepen beneden, de buren er omheen, danste weer eens met de lantaarnpaal, totdat de politie kwam en me rustig inrekende zodat ik ook rustig werd en kalm meeging naar het bureau. Deze keer kwam ik niet in de kelder in de isoleer maar in de arrestantenkamer. Er moest nog wel een psychiater komen en deze heb ik nog een bureaustoel nageschoven.....stomme vragen.....het zou toch geen IBS hoeven worden, ik was immers nog onder behandeling...
Tóch met 'ambulanceprotocol' weer naar GGz, in de isoleer van het CIC en daar werd ik voor de zoveelste maal écht gek. Ik dacht dat ze me met Truxal wilden vergiftigen, verzette me tegen medicijninname en dan werden er acht man opgetrommeld om mij in bedwang te houden. Toch weer snel kalm en weer zo nu en dan even naar huis, kijken of Mark zich kon redden. Naar mijn gevoel één dag, maar het bleken er zeven te zijn in de isoleer gezeten. In de week van 18 juli al weer met ontslag.
Mark was me in zekere zin dankbaar en het enige positieve wat ik vanuit de hulpverlening, gezeteld aan de Groningerstraat, hoorde was: " wat jij in drie maanden hebt klaargespeeld is ons in drie jaar niet gelukt: Mark heeft weer vertrouwen in mensen".....
Verder léék men niet erg doortastend, maar zat ook in een woud van regels en geldgebreksstromen etc. Ik moest er nog flink achteraan zitten hem naar de Veldmanstichting in Weiteveen te te krijgen, waar ze iedereen " in een laatste stadium- bedoeld is hopeloze gevallen die nergens anders meer terecht kunnen- opvang bieden". Mark ging op 4 okt naar Weiteveen, ik bracht hem met E van VNN.
Ik ging wel met de bus bij hem op bezoek, hij had me niet meer verwacht.....
maar wat een lange reis, uren onderweg met gehobbel door allerlei kleine plaatsjes, zoiets bederft het om je heen kijken en genieten van het landschap.
Maar mooi dat Mark midden december al weer bij me op de stoep stond, weggestuurd wegens agressie.....laat ook dat nou bij z'n ziekte horen.....
Nog weer een paar weken bij mij en toen weigerde ik hem nog langer geld voor te schieten voor z'n wiet. Mark werd weer acuut psychotisch en viel me aan. Hij was beresterk want hij moest zich letterlijk staande houden met z'n spieren anders viel hij of beter gezegd hij viel voortdurend en moest dat corrigeren met spierkracht.
'Ik vermoord je' en dat was geen grapje. Ik worstelde me los en kon bij benedenburen de politie bellen, die hem weghaalde. Toen was het voorbij.
Voor mij niet, verviel snel in depressie en mijn psychiater hielp me naar een relatief rustige verblijfplaats in een GGz huis op het Sticht in Baggelhuizen. Een verhaal op zich, zowel dat verblijf daar van een jaar als de depressie die ik, tot op het suicidale af, doormaakte.
In 2009 zag ik een verpleegkundige op de Meander dikke joints draaien en kwam er achter dat Mark daar in de isoleercel woonde en voortdurend een aantal mensen als verzorgers om hem heen had. Nu wordt hij in een rolstoel naar de Brink gebracht met twee begeleiders én hij drinkt uit een kinderkopje. Sommigen verbazen zich als ze horen dat ik Mark een 'aantal' maanden in huis gehad heb,
Voorzover ik nu kan nagaan uit de agendas moet het geweest zijn tussen maart en december met onderbreking in Weiteveen.
En ik had dat allemaal in m'n eentje gedaan en uit eigen zak betaald, de reguliere ambulante hulpverlening was er niet opgekomen mij steun te verlenen of kon mij niet helpen een PGB te regelen [suggestie van een vriendin] waarbij ik een inkomen zou hebben voor mijn 'zorg' voor Mark. Wel was men uitermate bezorgd of ik het wel aankon.
Tsja, dit verslag moet daar blijk van geven, het was eigenlijk teveel maar tegelijk een unieke ervaring.
Het 'interne' verhaal, hoe het was om Mark in huis te hebben en te verzorgen.
Heel zwaar, ongelooflijk maar ik moet het kwijt. Tijdens de opname na psychose begin juli kwam Mark langs met de mededeling dat er gestolen was. Men had het huis leeggehaald terwijl hij bij het daklozeneten van de kerk was.....De enige die nóg een sleutel had was Nadine dus moest die wel.....Echt álle electronica was weg, de laptop, cameras, alle kabels voor internet etc. Past goed in plastic tasjes, een ploegje in huis, even rollen en wegwezen, het kán. Toch kwam het idee bij me op dat het Mark zélf was geweest om z'n illegale pijnstillers te bekostigen. Ik zal het nooit weten en hóef dat ook niet meer. Er achteraan in het 'circuit' was spelen met je leven, ik weet wel betere en zinvoller manieren om dood te gaan. En als Mark het is geweest ga ik hem dat nu niet meer navragen, zijn ziekte is al in een vergevorderd stadium. De verhalen van junks die hun beste relaties bestelen zijn legio en dit is er mogelijk éen van, nou en.
Waarom weer zo vergevingsgezind Haije? Op Bolland liet je uiteindelijk ook aan de functionarissen zien dat je heel goed aan het kortste eind kan trekken en dan ruimschoots over houdt.
Waarom deed ik ook dit weer net zoals ik in Friesland alles in m'n eentje had gedaan ten aanzien van de ambtenarij rond de gang van zaken daar.
Vooral natuurlijk omdat Mark een mens is, steeds afhankelijker werd van hulp maar dat niet wist te verkrijgen, mede door z'n eigen gedrag.
Die vicieuze cirkel werd hem bijna noodlottig, sterven in z'n eentje in een tentje 'behoorde niet tot de onmogelijkheden'....
Omdat dit soort dingen nodig zijn. Omdat het andermaal ging om iets waarmee je niet kunt schitteren, waarvoor je je moet kunnen wegcijferen. Het vermogen hebben om te kunnen dienen en er niet aan onderdoor te gaan. Vuile handen durven maken. Je gelijke helpen. Ik weet wat het is in de modder getrapt te worden. Laat ik dat soort overlevingsvermogen nou hebben. En laat ik nou om mensen geven, hoever 'gezonken' of 'weggetrapt' ook, maar ik ben geen redder, ik help ze want ik moet zelf ook roeien met de riemen die ik heb. Ik heb m'n eigen boot getimmerd maar ben geen noach.
De parallel met de geschiedenis in Lions is níet vergezocht.
Het gewone telt niet. Iets voor niets is niet gedaan.
Moge men zich ook troosten met de gedachte dat ik niet de wens koester na het dienen te gaan heersen. Ik ga gewoon mijn eigen weg verder. In Westlaren houd ik me verre van het 'uitschot', alhoewel....ik was en bén en blijf uitschot
Ik stel geen prijs op complimenten, wel op commentaar, 'respons'en reactie.
Laat me even weten óf je het gelezen hebt en hoe het valt dat verneem ik later wel.
23 03 2012
In Assen kwam vaak de gedachte in mij op alles achter me te laten en te gaan zwerven en trekken, wandern, maar ik had teveel lichamelijke klachten, twijfelde eraan of ik wel ruraal kon overleven, want ik zou het urbane en verloederde daklozen wel gaan mijden.
24 03 2012
Van degene die ik het fragment over Mark L opstuurde krijg ik geen terugkoppeling, raak onzeker: gaat het tóch weer te ver, te diep? Ondanks al mijn pogingen tot relativering toch op te vatten als pochend egodocument?
De periode Mark moet geduurd hebben van midden april tot eind december, negen zware maanden.
23 03 2012
ik trek me alles aan een monnikspij maar nooit een boetekleed
ik ga in 't zwart maar ben geen dominee of punk of in de rouw
ik kijk en zie zoveel en veel te veel maar kijk niet door m'n camera
ik verneem altoos, altijd en overal rond de boorden van de Drentsch Aa
de gierende banden van de trucks op de N34 dat hoort
ik klaagzang niet en ook kan ik niet dichten alleen maar slechten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten